چقدر ساده بود


"من" را میگویم...


که تو را با آنهمه سیاهی "سفید دید...


تو "خوبی...


چون تو خوی بازی را بلد بودی .


تو خوب میدانی چطور میشود انسانی را زنده زنده کشت...


و شبها تخت خوابید


و توجیه کرد"تقصیر خودش بود"


تو اینها را خوب میدانی...


تو تنها نیستی...


با آرزوهایت قدم میزنی و مرا لعن میکنی!


ولی ...


ولی من اینجا با خودم تنها هستم.


و دلم را و دردهای دلم را ناباورانه بر آستانش میبرم...


و با سکوت بر میگردانم...

چقدر.ساده.